LA PIEL SOBRE LA QUE VIVIMOS
1
Lo de abajo lo que se muestra,
lo que se muestra lo que se muestra. En ex
fondo de mar un barrio Vinex fortaleza, rodeado
de un bosque lo más natural posible, senderos recreativos,
y en breve una obra de arte. Alma Mater
se llama la escultura de Johan Ijzerman
y está hecha de hierba,
la piel sobre la que vivimos.
Acá los pioneros son grasitas o criminales
y quien no se puede clasificar cae
en una caja aparte – livings plagados
de rumores sobre un vecino pedófilo
y los campos de refugiados deben estar
preferentemente en el horizonte, así se separa
lo bueno de lo negro.
Trascendencia derrama un roble poderoso tal vez,
una ramita caída queda bien en un florero de
crisantemos, Klazien sabe.
2
¡Por fin una calle comercial! Ya hay una
cafetería Fondo del Mar. Un Albert Heijn.
Y donde cuelga el cartel por eso no ir en ciclomotor
prometieron un bar. Se advierte
respecto a ratas. El asfalto
pegajoso, hay
en la calle comercial
un ciclomotor
en llamas.
Lo de abajo
lo que se muestra, lo que se muestra
lo que se muestra.
3
El dueño de la cafetería tiene aura.
Atrae clientes automáticamente.
Le sirve a dos Lolitas somalíes,
con demanda de asilo rechazada, crema helada
guiñando el ojo. Un pavimentador traga y traga
sonrojándose mientras mira a escondidas.
Un policía da noticias locales orgulloso: “el ex-novio
de los restos mortales ha confesado”.
Una pareja revieja junto a la mesita de plástico lila,
Frits con su cabeza grotesca, amable, creador
de mariposas de madera, y Wilma de hobby granjera
en otra vida chupa algo chochea “Frits,
Frits, lo que anoche te había olvidado
cuando fui a hacer pis vi
en esa luz lunar tan rara no te parece
una bestia de venado en nuestro jardín
el mastodonte bebía lo más campante
de nuestra fuente así nomás Frits…”
4
Hay que aprovechar el buen tiempo. Infinito.
Lo de abajo es lo que se muestra,
lo que se muestra lo que se muestra.
Wilma y Frits, en un presente eterno
esperando el autobús en dirección a
Cantemos Todos Bach Tarde de Verano.
Infinito lo que se muestra.
Buen tiempo lo que se muestra.
Lo de abajo lo que se muestra.
Y a los piques de vuelta
para casa: gato querido viejo podrido
se está muriendo siempre.
DE SCHIL WAAROP WIJ LEVEN
1
Het onderliggende het zich tonende,
het zich tonende het zich tonende. Op voormalige
zeebodem een vinexvesting, met zo natuurlijk
mogelijk bos omgeven, recreatiepaden,
en met kunstwerk binnenkort. Alma Mater
heet het beeld van Johan IJzerman
en wordt gebouwd van gras,
de schil waarop wij leven.
Hier zijn pionieren klootjes of crimineel
en wie niet te categoriseren valt
in een aparte doos – woonkamers wemelen
van geruchten over een pedofiele buur
en asielkampen moeten het liefst
aan de horizon staan, zo scheidt men
het goede van het zwarte.
Transcendentie schenkt een machtige eik misschien,
een afgewaaid takje staat goed in een vaas
chrysanten, weet Klazien.
2
Eindelijk een eigen winkelstraat! Er staat al
snackbar Zeemansgraf. Een Albert Heijn.
En waar het bordje dus niet brommen hangt
is een kroeg beloofd. Tegen ratten
wordt gewaarschuwd. Het asfalt
plakt, er staat
in de winkelstraat
een brommer
in brand.
Het onderliggende
het zich tonende, het zich tonende
het zich tonende.
3
De snackbarhouder heeft aura.
Trekt automatisch klanten aan.
Schenkt twee uitgeprocedeerde
Somalische Lolita’s knipogend
softijs. Een stratenmaker vreet en vreet
wanneer hij schichtig opkijkt blozend.
Lokaal nieuws brengt een trotse agent: ‘het ex-vriendje
van het stoffelijk overschot heeft bekend.’
Een stokoud stelletje aan een paars plastic tafeltje,
Frits met zijn grotesk gezellig hoofd, schepper
van vlinders van hout, en Wilma hobbyboerin
in een vorig leven slurpt iets beuzelt ‘Frits,
Frits, wat ik je vergeten was vannacht
toen ik plassen moest zag ik
in dat rare maanlicht vind je niet?
Een joekel van een hert in ons tuintje
het beest dronk op z’n dooie gemak
ons vijvertje zowat op Frits…’
4
Mooi weer moet worden benut. Oneindigheid.
Het onderliggende is het zich tonende,
het zich tonende het zich tonende.
Wilma en Frits, in een eeuwig heden
wachtend op de bus richting
Bachmeezingzomermiddag.
Oneindigheid het zich tonende.
Mooi weer het zich tonende.
Het onderliggende het zich tonende.
En als de wiedeweerga weer
naar huis: lieve ouwe rotte poes
ligt nog altijd op sterven.
MUSTAFA STITOU / “De schil waarop wij leven”/ Varkensroze ansichten. Gedichten/ Amsterdam, De Bezige Bij. 2003.
Traducción: Alejandra Szir.
Ph/ Bianca Sistermans, 2013
Notas de la traducción
*barrio Vinex: el neologismo del original, vinexvestiging, literalmente fortaleza vinex, está basado en la palabra Vinex-wijk (barrio vinex), como se denomina a los suburbios de los años ochenta y noventa que, en su mayoría, surgieron a partir del Vinex, abreviatura de Vierde Nota Ruimtelijke Ordening Extra, plan nacional neerlandés de ordenación territorial.
*Albert Heijn: importante cadena de supermercados.
*por eso no ir en ciclomotor: típico letrero que cuelga bajo carteles de tránsito que indican “sendero de bicicletas” para que no haya dudas de que las motonetas están prohibidas.
Mustafa Stitou nació en Marruecos en 1974. El mismo año migró con su familia a los Países Bajos. Se establecieron en Lelystad, escenario del poema, una ciudad de unos 77.000 habitantes, construida en tierra ganada al mar. Stitou se licenció de filósofo con un trabajo sobre lo sublime en el arte. En 2018 recibió el premio Roland A. Holst por su obra poética, que, según el jurado, puede parecer modesta (cuatro títulos), pero es original en las letras neerlandesas, por su compromiso, ironía, humor y seriedad. Desde su debut, Mijn vormen (Mis formas, 1994), fue premiado y reconocido por colegas y críticos. Mijn gedichten (Mis poemas, 1998), Varkensroze ansichten (Postales cerdo-rosadas, 2003) y Tempel (Templo, 2013) son sus otros poemarios.
CUARTA PROSA 